Αυτή τη φορά, οι προσδοκίες για το συγκεκριμένο ματς δεν ήταν μεγάλες. Απουσίες, αγωνιστική πτώση, παρατεταμένη απογοήτευση στα ματς του Αλκαζάρ. Καταλάβαινε κανείς, βλέποντας τους φιλάθλους πριν το ματς, ότι δεν είχαν πλέον την προσδοκία να περιμένουν πολλά. Παίζοντας με ενα αδόκιμο και συγκεκριμένων δυνατοτήτων κέντρο, ήταν εμφανές ότι η ΑΕΛ στο α' ημίχρονο αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στην πάσα απο τα αμυντικά χαφ. Η κυκλοφορία της μπάλας δεν υπήρχε, τα χαφ μόλις πιέζονταν δίνανε εύκολα την μπάλα στον αντίπαλο, με αποτέλεσμα η ΑΕΛ να κάνει, ίσως, την χειρότερη εμφάνιση εδώ και πολύ καιρό. Απεναντίας, ο ΠΑΣ ξεκίνησε δυνατά, έχασε δυο καλές ευκαιρίες, και γενικά είχε τον έλεγχο του α' ημιχρόνου. Στο β' μέρος η ΑΕΛ μπήκε πιο δυνατά, πίεσε, κυκλοφόρησε καλύτερα την μπάλα στο κέντρο, περιόρισε τον ΠΑΣ σε παθητικό ρόλο, αλλά μέχρι εκεί. Η συνεχής αδυναμία για δημιουργία φάσεων συνεχίστηκε σε ένα ακόμη ματς. Η επιμονή να πηγαίνει η μπάλα στα άκρα για μια ακόμη άστοχη σέντρα σε μια άδεια περιοχή, όπου δεσπόζουν πάντα πολλοί περισσότεροι αμυντικοί, και ένας ανέτοιμος αλλά τραγικά μόνος φορ, είναι το σήμα κατατεθέν της ΑΕΛ. Αλήθεια, αναρωτιέται κανείς αν στη θέση του Ντε Νίγκρις ήταν ο Ζλάταν θα άλλαζε πολύ η ομάδα; Ο μεξικανός ήταν πάντα μόνος ανάμεσα σε δυο και τρεις αντιπάλους. Τα δε άκρα χωρίς έκρηξη και αντοχές για να παίξουν καλά και με διάρκεια. Θέσεις που απαιτούν πολύ κίνηση και ταχύτητα. Για το 0-0 υπάρχουν πολλές δικαιολογίες, όπως οι αναγκαστικές αλλαγές, αλλά πρέπει η τεχνική ηγεσία να προβληματιστεί έντονα, διότι η αγωνιστική μετριότητα κάποιων παικτών είναι ευθύνη δική τους. Ας βρούνε, λοιπόν, τον τρόπο να τους εμπνεύσουν, όπως και όλη την ομάδα, και μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι που ακόμα χρειάζεται η τρέλα, η έμπνευση της στιγμής, το ρίσκο. Είναι δουλειά της τεχνικής ηγεσίας αυτό. Όποια ομάδα παίζει μόνο λογικό και ορθολογιστικό ποδόσφαιρο είναι μια μέτρια ομάδα. Για την μετριότατη φετινή ΑΕΛ υπάρχουν πολλά που μπορεί ο καθένας να προσάψει. Όλοι μας μπορούμε να βρούμε χίλιους και δυο λόγους για το ποιός φταίει. Μόνο ο χρόνος θα δείξει τελικά τι πηγαίνει ή τι δεν πηγαίνει καλά φέτος σ' αυτή την ομάδα. Και θα το δούμε σύντομα. Η μόνη δόκιμη λέξη είναι " ψυχραιμία" και λίγη υπομονή. Το να έχουμε την αίσθηση ότι συνεχώς κάποιος μας κοροϊδεύει και μας νομίζει βλάκες, αδικούμε πιο πολύ τους εαυτούς μας.
